Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να μπω στο τρυπάκι κάποιου που είναι εθισμένος στα ναρκωτικά αλλά πάντα χωρίς επιτυχία. Δεν ξέρω ίσως κάνω κάτι λάθος ή είναι υπεράνθρωπη προσπάθεια να μπει κάποιος στη θέση κάποιου άλλου έτσι ώστε να καταλάβει τη πόνο ή τα προβλήματα που βιώνει.
3 χρόνια στην Αθήνα έχω δει τα χειρότερα πράγματα αλλά ποτέ δεν έδινα τόσο σημασία, απλά τα προσπερνούσα... είναι μέχρι να σου συμβεί κάτι και να σου αλλάξει τα πάντα γύρω, τον τρόπο που σκέφτεσαι, τον τρόπο που αντιμετωπίζεις διάφορες καταστάσεις και γενικά τις απόψεις σου πάνω σε πολλά θέματα.
Τα γαμημένα τα ναρκωτικά να μπορούσαν να κόψουν μερικοί άνθρωποι έτσι ώστε να καταλάβουν πως είναι σημαντικοί, αν όχι για τον εαυτό τους για τους ανθρώπους που τους αγαπάνε, βρίσκονται γύρω τους και τους φροντίζουν. Θα μου πεις εκεί δεν είναι καθαρά θέμα της δικής τους βούλησης, όταν κάποιος είναι εθισμένος ότι και να πεις ότι και να κάνεις, να ξέρεις (αν δεν ήξερες μέχρι τώρα) πάει χαμένο.
Έχω αναρωτηθεί επίσης πολλές φορές για το αν όντως γίνεσαι άλλος άνθρωπος όταν είσαι υπό την επήρεια κάποιας ουσίας αλλά πρέπει να έχεις πέσει στα σκληρά ναρκωτικά για να το ζήσεις αυτό.
Εκεί είναι που μπήκα στη διαδικασία να αναρωτηθώ, για το ποιος φταίει?
Είναι όντως επιλογή του ατόμου ή μερικές ζωές έχουν δημιουργηθεί απλά για να αυτοκαταστραφούν? Προφανώς και δεν θα μου λυθεί ποτέ αυτή η απορία αλλά είμαι σίγουρος ότι, ότι δίνεις παίρνεις. Στη προκειμένη περίπτωση Θάνατος.
Απ' την άλλη άμα το ξανασκεφτείς, δικιά σου επιλογή είναι στη τελική, τη δικιά σου ζωή θα χαραμίσεις. Τι γίνεται όμως όταν με τη πρώτη ανάσα που θα πάρεις την ώρα της γέννησης σου ο κόσμος σε γεμίζει προβλήματα? Και αυτό δική σου επιλογή είναι?
Στην εποχή που ζούμε υπάρχουν πολλοί πειρασμοί που περιμένουν σε κάθε γωνία της ζωής σου για να σε φάνε ζωντανό. Μπορεί να αρχίσει από ένα τσιγάρο που θα σου δώσει ένας φίλος σου για μαγκιά και να καταλήξει στο να βρεθείς ξαφνικά μια ένεση καρφωμένη σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος σου και να είσαι εγκεφαλικά νεκρός ενώ βλέπεις τα πάντα τριγύρω να κυλούν κανονικά και να νομίζεις πως είσαι στο παράδεισο, όταν ξυπνήσεις όμως την άλλη μέρα νιώθεις τόσο πεινασμένος και είσαι διατεθειμένος να κάνεις πράγματα που άμα είχες φανταστεί τη προηγούμενη μέρα, πριν κάνεις το όμορφο ταξιδάκι σου να έλεγες από μέσα σου "Τι μαλακίες είναι αυτές"...
Αυτό το τρυπάκι δεν μπορεί να το νιώσει κανένας ζωντανός οργανισμός πέρα από ένα πρώην / νυν χρήστη.
Το τέλος πότε έρχεται? Κλασσικά, πάντα όταν δεν το περιμένεις. Βρίσκεσαι σε έναν άλλο κόσμο με μαύρο φόντο και τοίχους παντού. Να θες να κλάψεις χωρίς χωρίς να έχεις τη δύναμη, η ακόμα να μη το έχεις συνειδητοποιήσει. Να κλαις βουβά και να έχεις 100 άτομα να σε παρηγορούν... αυτό δεν αλλάζει όμως κάτι, ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να μπει στη θέση σου και να νιώσω τον πόνο σου. Από κει και πέρα στο χέρι σου είναι.
2 οι επιλογές, συνεχίζεις τη ζωή σου κρατώντας πάντα τις καλές και τις κακές αναμνήσεις (τις καλές για να σου δίνουν δύναμη και τις κακές για να μαθαίνεις από λάθη) ή κλείνεσαι στον εαυτό σου και αφήνεις την μαύρη τρύπα στο δωμάτιο που βρίσκεσαι να σε κατασπαράξει και να χαθείς και συ στη συνέχεια.
Εκεί πρέπει να φανείς έξυπνος και να μη σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου αλλά και αυτούς που έχεις κοντά σου, αλλιώς θα είσαι το ίδιο με αυτούς που τρώνε τις ζωές μας και δεν καταλαβαίνουν πως και αυτός που βρίσκεται δίπλα μας έχει προβλήματα. Πρέπει να δώσεις αγάπη, οι καιροί είναι δύσκολοι και αυτό το μόνο όπλο που έχουμε ως άνθρωποι.
Όπως είπε και ένα άτομο που θεωρώ σοφό: όταν κάποιος φεύγει από δίπλα μας στη ουσία δεν "Ήταν" συνεχίζει ακόμα να "Είναι".
RIP 5/11/11
για μια γαμημένη παραίσθηση χαραμίστηκες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου